GŁODOWO leży w Mazurskim Parku Krajobrazowym, jednym z najpiękniejszych zakątków Mazur, który swoimi walorami turystycznymi i historycznymi przyciąga od lat rzesze turystów. Czyste powietrze, malownicze jeziora, bogactwo fauny i flory, obfite w runo lasy oraz kwieciste pola i łąki dało natchnienie wielu malarzom, poetom i fotografikom. Tu znajdą wspaniałe warunki do wypoczynku zarówno zwolennicy sportów wodnych, rowerowych, wypraw pieszych jak i poszukujący naturalnego piękna miłośnicy przyrody.

Jest niewielką wioską składającą się z dwóch osad – rybackiej i drugiej, gdzie znajduje się „GOŚCINIEC” i kilka domków letniskowych. Wieś położona jest w otoczeniu Puszczy Piskiej nieopodal jeziora Śniardwy. Powietrze jest tutaj świeże i pachnące żywicą. Okolica jest cicha i spokojna, a ludzie życzliwi.

Jak głosi legenda, nazwa Głodowo pochodzi od głodu jakiego często doznawali dawni mieszkańcy wioski. Ludzie żyli tutaj tylko z tego co uzbierali w lesie i nałapali w jeziorze. Czasami zapasów nie starczało do wiosny i na przednówku dokuczał im głód. Parę kilometrów dalej, gdzie kończył się las a zaczynały pola uprawne, koniec było głodu i tę wioskę nazwano Końcewo.

Dokoła wioski rośnie las Borek – enklawa leśna Puszczy Piskiej. Polecamy piesze wycieczki do Borku, gdzie spotkamy ciekawą faunę i florę. Las ten zasobny jest w grzyby i inne runo leśne, ma też swoje jeziorko zwane Siniakiem lub Jeziorkiem Borkowym. Mazurzy wierzyli, że w takich leśnych jeziorkach siedzi siła nieczysta, iście diabelska a mieszkają tam topliki i wodniki.

Jeziorko jest godne uwagi przez swoją ciekawą roślinność – jest to jeziorko dystroficzne śródleśne – przebiega tam proces zarastania jeziora. Kożuch roślinności stopniowo prze-suwa się do środka tworząc tzw. pło i zostawiając miejsce dla boru bagiennego. Rośnie tutaj sosna zwyczajna, która odznacza się powolnym wzrostem i tworzy luźny drzewostan. Występują tutaj mchy torfowce, bagno zwyczajne o odurzającym zapachu, wełnianka, która późnym latem oblepiona jest białym puchem.

Rośnie też łochynia wysoka, borówka bagienna (lub inaczej pijanica). W niższej partii ściółki znajdziemy żurawinę bagienną i jedyną w Polsce roślinę owadożerną – rosiczkę.